ستاره ای که یک سیاره را می خورد! برای اولین بار، ستاره شناسان، ستاره ای را مشاهده کردند که یک سیاره را می بلعد. کشف این برخورد، که در فاصله 12000 سال نوری از ما رخ داد، می تواند به درک بهتری از ترکیب شیمیایی سیارات فراخورشیدی منجر شود.
طبق مقاله جدید، دانشمندان فضایی مدت‌ها تصور می‌کردند که چنین رویدادهای حماسی رخ می‌دهند. با این حال، آن ها به طور قطع نمی دانستند که چنین فاجعه ای از طریق یک تلسکوپ چگونه خواهد بود.
کیشالای دی، محقق انستیتوی فناوری ماساچوست، اولین شواهد را به‌طور تصادفی در حالی که داده‌های تأسیسات گذرا Zwicky، بخشی از رصدخانه پالومار در کالیفرنیا را غربال می‌کرد، پیدا کرد. هر 48 ساعت یک دوربین متصل به تلسکوپ ستاره‌ها را بررسی می‌کند و به دنبال ستاره‌هایی می‌گردد که در مدت زمان کوتاهی تغییر روشنایی داده‌اند. به طور معمول، از این برای تعیین دقیق ابر نو اخترها، انفجار های پرتو گاما و سایر رویداد های پر انرژی و نور استفاده می شود.
ستاره ای که یک سیاره را می خورد!
کیشالای دی برای یافتن شواهدی مبنی بر مبادله مواد باینری های ستاره ای تلاش کرده بود که با یک سیگنال کنجکاو مواجه شد. دی به MIT News گفت: «من متوجه ستاره‌ای شدم که در طول یک هفته و از یک نور کم 100 برابر شد. “این برخلاف هر طغیان ستاره ای بود که در زندگی ام دیده بودم.”
برای بررسی این جسم عجیب، او چگونگی ظاهر شدن آن را در داده‌های رصدخانه کِک در هاوایی بررسی کرد که اندازه‌گیری‌های طیف‌سنجی را انجام می‌دهد که ترکیب شیمیایی یک منبع نور را نشان می‌دهد. این فوران از آرایه عجیبی از مولکول های سردتر ناشی شد، نه هلیوم و هیدروژنی که توسط ستارگان دوتایی پرتاب می شوند.
چنین مولکول هایی در ستارگان بسیار سرد شکل می گیرند و ظهور آنها در اینجا، در یک ستاره داغ و درخشان، De را متحیر کرده است.
ستاره ای که سیاره ای را بلعید
او به همراه برخی از همکارانش، داده های بیشتری را در مورد فوران، از یک دوربین مادون قرمز در Palomar که حجم عظیم مولکول های خنک را نشان می داد، بررسی کرد. پس از بررسی، آن ها بعداً به این نتیجه رسیدند که در طغیان اولیه که حدود 25 روز به طول انجامید، این ستاره سیاره ای به جرم 10 برابر مشتری را در خود فرو برده است. از آنجا، طغیان طی حدود 6 ماه محو شده بود و همچنان حضور مولکول‌های غیرمنتظره را منعکس می‌کرد.
در ادامه بخوانید: اولین نمایشگاه بین المللی تخصصی ابزار تبریز
به گفته MIT، این انرژی معادل نوعی گاز ستاره ای از گاز است که از ستاره خارج شده و سرد می شود. این ماده از خود سیاره آمده است، که احتمالاً قبل از سقوط از فتوسفر بیرونی ستاره عبور کرده است.
به گفته فیزیک، ستاره فقط چند ماه قبل شروع به متورم شدن کرد، زیرا سوخت آن شروع به تمام شدن کرد و ادغام با سیاره فقط این روند را تسریع کرد.
در آینده ای دور
یک روز، میلیاردها سال بعد، زمین به همراه سیارات درونی عطارد، زهره و مریخ به خورشید می‌افتد و احتمالاً باعث تورم بیشتر ستاره می‌شود. (از نظر فنی، زمین در حال حاضر به سمت خورشید در حال سقوط است، اما به دلیل اینکه ما در یک مدار پایدار هستیم، همچنان آن را از دست می دهیم.)
کیشالای دی و سایر محققان قصد دارند داده های بیشتری را در مورد رویداد ستاره خواری جمع آوری کنند، که دریچه ای ویژه به آرایش سیارات فراخورشیدی باز کرد.
منبع خبر: discovermagazine
